Η μνημη του σαργου....

Καθεται διπλα μου και παιζει κιθαρα..ειναι τοσο ρομαντικος..η φωνη του ειναι σα χαλασμενο γραμοφωνο.Προτιμώ να με φιλαει παρα να τραγουδαει( ωχ θεε μου παλι φαλτσο έκανε).Ειναι όμορφος, δυνατος , σιγουρος και η φωνη του οταν μιλαει ειναι σαν ραδιοφωνικου παραγωγου... Όταν τραγουδάει όμως είναι σα να γρατζουναει τα τζαμια... Και αυτην την περιοδο διαβαζει ενα βιβλιο με τιτλο η μνημη του σαργου.(του αρεσει το ψαρεμα). Και βλεπει και την κασετα στο βιντεο απο το περιοδικο "το ψαροντουφεκο". Κι αναρωτιεμαι ..τι ειδους αναμνησεις μπορει να εχει ο σαργος..ϊσως να θυμαται τοτε που η φωνη του καλου μου καθως τραγουδουσε στο φουσκωτο τον εσωσε απο βεβαιο μπαξιμο. Τα ψαρια αραγε εχουν αυτια;; Ααχ το μωρο μου βλεπει τι γραφω και με κοροιδευει ..λεει πως εμεις που το παιζουμε ουσιαστικές κουλτουριάρες εξυπνογκόμενες και διαβαζουμε πεζογραφηματα, ελεγειες σονετα και παπαρολογιες το μονο που καταφερνουμε ειναι να αποκτουμε ψυχολογικα προβληματα σαν τους συγγραφεις που ηταν ολοι προβληματικοι, παιδεραστες και αυτοκτονουσαν..Ε, δεν εχει κι αδικο...Εδω που τα λεμε ποσο μπορει να σε προβληματοσει ο σαργος ;;Το πολυ πολυ να σου ανοιξει την ορεξη..